ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ORBIS LITERÆ

Jean-Jacques Rousseau, Ιουλία ή Η νέα Ελοΐζ

Μετάφραση: Έφη Κορομηλά

Ένα ερωτικό και φιλοσοφικό μυθιστόρημα όπου ο Ρουσό διατυπώνει νέες για την εποχή του ιδέες σχετικά με την ελευθερία και τις ταξικές διακρίσεις, τις δεισιδαιμονίες και τη μισαλλοδοξία, τον έρωτα και τη φύση.
Η νεαρή Ιουλία, θρησκευόμενη, αριστοκρατικής καταγωγής, ερωτεύεται παράφορα τον ταπεινής καταγωγής παιδαγωγό της, τον γοητευτικό Σεν-Πρε. Η μητέρα της, η βαρόνη Ντ’ Ετάνζ, ανακαλύπτει τη σχέση τους και αναστατώνεται τόσο ώστε παθαίνει συγκοπή. Ο πατέρας της, οργισμένος, αναγκάζει την Ιουλία να παντρευτεί τον κύριο ντε Βολμάρ, έναν άνθρωπο τίμιο, μεγαλόψυχο, αλλά άθεο.
Πρόκειται για το πιο δημοφιλές έργο του συγγραφέα (το έγραψε μεταξύ 1756 και 1758). Οι πωλήσεις του ήταν τέτοιες που ο εκδότης δεν προλάβαινε να καλύψει τη ζήτηση. Έως το τέλος του 18ου αιώνα είχαν γίνει τουλάχιστον εβδομήντα εκδόσεις, περισσότερες από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο μέχρι τότε.
Όπως σημειώνει ο πρώτος εκδότης του «το περιεχόμενο θα θορυβήσει τους αυστηρούς, όλα τα συναισθήματα θα φανούν αφύσικα στα μάτια όσων δεν πιστεύουν στην αρετή. Είναι αναμενόμενο να δυσαρεστήσει τους θρήσκους, τους ελευθέριους, τους φιλοσόφους: είναι αναμενόμενο να σκανδαλίσει τις φιλέραστες γυναίκες, και να προσβάλει τις τίμιες. Μα τότε σε ποιον θα αρέσει; Ίσως μόνο σ’ εμένα: το βέβαιο είναι ότι, μέτρια εντύπωση, δεν θα προκαλέσει σε κανέναν».

Carmen Martín Gaite, Το πίσω δωμάτιο

Μετάφραση: Κυριάκος Φιλιππίδης

Μια νύχτα με καταιγίδα, κάποια διάσημη συγγραφέας δέχεται την επίσκεψη ενός  μαυροντυμένου άνδρα. Είναι δημοσιογράφος; Παλιός εραστής; Η συγγραφέας θυμάται ιστορίες από τη δικτατορία του Φράνκο, τον ισπανικό εμφύλιο και τη μεταπολίτευση, μιλά για τη δεινή θέση των γυναικών διαχρονικά, για τα όνειρά της, για όσα χαράχτηκαν στην ψυχή της και όσα λησμόνησε. Η συζήτηση εξελίσσεται σε ανάκριση, εξομολόγηση, ξέσπασμα. Μα ποιος είναι αυτός που την οδηγεί στα μαύρα σκοτάδια της ψυχής της;  

Το μυθιστόρημα χάρισε στην Κάρμεν Μαρτίν Γκάιτε (1925-2001) το  Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Ισπανίας. Έχει τιμηθεί και με το λογοτεχνικό βραβείο Πρίγκιπας των Αστουριών (1988). Η εφημερίδα El País την κατατάσσει στις «σημαντικότερες συγγραφείς της Ισπανίας του 20ού αιώνα». Η Le Monde γράφει ότι ο τρόπος που η Γκάιτε συνδέει προσωπικά βιώματα με την ιστορία της χώρας της «μιλά στην καρδιά του αναγνώστη», ενώ η L’ Express τη χαρακτηρίζει «Θεά στην πατρίδα της».

Richard Powers, Αμηχανία

Μετάφραση: Γιώργος Κυριαζής

Μετά το θάνατο της γυναίκας του Αλίσα, ακτιβίστριας για τα δικαιώματα των ζώων, ο αστροβιολόγος Θίοντορ Μπερν βάζει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα του και αφοσιώνεται στον εννιάχρονο γιο του Ρόμπιν που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και είναι επηρεασμένος από τις οικολογικές ανησυχίες της μητέρας του. Ο Μπερν διερευνά νέες πειραματικές μεθόδους οδηγώντας τη ζωή και των δυο τους στα άκρα.

Μέσα από αναφορές σε σύγχρονα πολιτικά γεγονότα, με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, ο βραβευμένος με Pulitzer και με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Πάουερς (γενν. Ιλινόις, 1957) υφαίνει μια ιστορία «τεκμηριωμένη επιστημονικά, αλλά και βαθιά συγκινητική» (Guardian), που «κατακτά και το μυαλό και την καρδιά του αναγνώστη» (Economist).

Paul Lynch, Το τραγούδι του προφήτη

ΒΡΑΒΕΙΟ BOOKER 2023

Μετάφραση: Άγγελος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελίδου

Ένα χτύπημα στην πόρτα μια βροχερή νύχτα αλλάζει τη ζωή της Άιλις. Δύο αξιωματικοί της νεοσύστατης μυστικής αστυνομίας αναζητούν τον άντρα της. Ποια θα είναι η τύχη τόσο του ίδιου όσο και του πρωτότοκου γιου τους; Η πατρίδα της, η Ιρλανδία, βρίσκεται στο έλεος μιας δικτατορικής κυβέρνησης. Η πόλη της, το Δουβλίνο, είναι το κέντρο μιας αιματηρής εμφύλιας διαμάχης, κι εκείνη πρέπει να προστατέψει τα παιδιά της και τον ηλικιωμένο πατέρα της. Πόσο μακριά θα φτάσει για να σώσει την οικογένειά της; Και τι –ή ποιον–θα υποχρεωθεί να αφήσει πίσω;

«Από το πρώτο χτύπημα στην πόρτα το Τραγούδι του προφήτη μας αναγκάζει να βγούμε από τον εφησυχασμό μας», τόνισε η πρόεδρος της επιτροπής του βραβείου Booker ανακοινώνοντας τον Πολ Λιντς (γενν. Ιρλανδία, 1977) ως νικητή για το 2023. «Πρόκειται για μια συγκινητική αφήγηση, συναρπαστική και τολμηρή, που αποτυπώνει τις ανησυχίες του σήμερα».

Cara Hoffman, Οι κράχτες

Μετάφραση: Παναγιώτης Κεχαγιάς

Αθήνα, 1988: Η Μπράιντι, μια νεαρή Αμερικανίδα που μόλις έχει βιώσει μια τραυματική εμπειρία, γίνεται φίλη με ένα ζευγάρι Άγγλων, τον μαύρο ποιητή και μποξέρ Μάιλο και τον λευκό αλκοολικό Τζάσπερς. Για να εξασφαλίσουν δωρεάν διαμονή και λίγα χρήματα αναλαμβάνουν να κάνουν τους κράχτες και να φέρνουν τουρίστες στο φτηνό ξενοδοχείο OLYMPIA κοντά στον σταθμό Λαρίσης όπου έχουν εγκατασταθεί. Απρόβλεπτα γεγονότα κι ένας θάνατος θα αλλάξουν τη ζωή τους ριζικά.

«Όμορφο, ατμοσφαιρικό και πρωτότυπο» (Kirkus Reviews), μια ιστορία φιλίας και επιβίωσης φτιαγμένη από μια συγγραφέα που «γράφει σαν να διηγείται όνειρο – ένα ανησυχητικό, συναισθηματικά φορτισμένο όνειρο» (The Wall Street Journal).

Η Κάρα Χόφμαν (γενν. ΗΠΑ, 1969) μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα σε Αθήνα και Νέα Υόρκη. Από το πρώτο της βιβλίο ξεχώρισε ως μια πολύ ιδιαίτερη και αντιπροσωπευτική φωνή τής νέας αμερικανικής γενιάς συγγραφέων και τα μυθιστορήματά της βρίσκονται πάντα στις λίστες με τα «βιβλία της χρονιάς» μεγάλων εφημερίδων. Έχει διδάξει στα κολλέγια St. John’s και Goddard, καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αρθρογραφεί στους New York Times, στο Paris Review, στο Bookforum, στο Daily Beast, στο Rolling Stone και είναι ιδρυτικό μέλος του Anarchist Review of Books.

Jon Fosse, Εγώ είμαι ένας άλλος, Επταλογία III-V

ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ 2022

Μετάφραση: Σωτήρης Σουλιώτης

Δύο νεαροί με το ίδιο όνομα, Άσλε, συναντιούνται για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο του Μπέργκεν. Μοιάζουν πολύ, ντύνονται παρόμοια, θέλουν να γίνουν και οι δύο ζωγράφοι. Ο ένας από τους δύο θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί βαθιά ένα κορίτσι.

Πρόκειται για τη συνέχεια της Επταλογίας τού μεγάλου Νορβηγού συγγραφέα, ο οποίος τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2023. Εδώ ξαναβρίσκουμε τους δύο Άσλε που συναντήσαμε στο Άλλο όνομα και η σχέση τους φωτίζεται κάτω από άλλο πρίσμα. Είναι πολύ νέοι, μόλις έχουν φύγει και οι δύο από το πατρικό τους σπίτι και παρά τα προβλήματα που κουβαλούν από εκεί, αισθάνονται έτοιμοι να χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Διασκεδάζουν, φλερτάρουν, σχηματίζουν ροκ μπάντες, αναζητούν τον κατάλληλο τρόπο να εκφραστούν καλλιτεχνικά.

«Ένα εξαίσιο μεταφυσικό μυθιστόρημα για την αγάπη, την τέχνη, τον Θεό, τη φιλία και το πέρασμα του χρόνου» (The New York Times).

Cécile Coulon, Ένα θηρίο στον Παράδεισο

Μετάφραση: Τιτίκα Δημητρούλια

Η Μπλανς και ο Ετιέν, δύο ορφανά αδέλφια, μεγαλώνουν στον «Παράδεισο», το αγρόκτημα της γιαγιάς τους Εμιλιέν. Μαζί τους ζει και ο Λουί, ένα αγόρι βασανισμένο από τον πατέρα του που βοηθά την Εμιλιέν στις δουλειές. Τόπος ελευθερίας αλλά και φυλακή ο «Παράδεισος» έχει τους δικούς του κανόνες και οι άνθρωποι που ζουν εκεί απομονωμένοι τιμωρούν και αυτοτιμωρούνται για κάθε παραβίασή τους. Όταν εμφανιστεί ο νεαρός Αλεξάντρ, τον οποίο η Μπλανς θα αγαπήσει με πάθος, η ζωή όλων θα αλλάξει καθοριστικά.

«Μια ιστορία έρωτα και τρέλας» (Le Monde), με πρωταγωνίστριες σημερινές γυναίκες της υπαίθρου. Από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας, «πένα πολύ ιδιαίτερη» (L’ Express), η Σεσίλ Κουλόν (γενν. 1990) εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα σε ηλικία μόλις δεκαέξι χρονών. Το 2012 έλαβε το πρώτο της λογοτεχνικό βραβείο και από τότε μέχρι σήμερα έχει τιμηθεί με πολλές λογοτεχνικές διακρίσεις. Το Ένα θηρίο στον Παράδεισο κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο της εφημερίδας Le Monde.

Geoffrey Roberts, Η βιβλιοθήκη του Στάλιν, Ένας δικτάτορας και τα βιβλία του

Μετάφραση: Βαγγέλης Τσίρμπας

Ο Στάλιν ήταν πραγματικός βιβλιοφάγος. Εικοσιπέντε χιλιάδες βιβλία, περιοδικά και φυλλάδια βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη του όταν πέθανε. Ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, απομνημονεύματα, βιβλία φίλων και εχθρών: ο Σοβιετικός δικτάτορας διάβαζε από πολύ μικρός τα πάντα και είχε εφεύρει και έναν δικό του τρόπο οργάνωσης της βιβλιοθήκης του. Φρόντιζε να αφιερώνει κάθε μέρα μερικές ώρες στο διάβασμα, πιστεύοντας πραγματικά ότι είναι αναγκαίο για την εξέλιξή του. Με χρωματιστούς μαρκαδόρους σημείωνε φράσεις που τον γοήτευαν και έγραφε αρνητικά ή θετικά σχόλια και σκέψεις του σχετικά με τα όσα μόλις είχε διαβάσει.

Μετά από μακροχρόνια έρευνα ο Βρετανός ιστορικός Τζέφρι Ρόμπερτς μας οδηγεί στη μεγάλη αυτή βιβλιοθήκη και διηγείται πώς οργανώθηκε, διαλύθηκε και ξαναφτιάχτηκε, συνδέοντας ιστορικά γεγονότα και προσωπικές στιγμές με τη «συναρπαστική και πρωτοποριακή μελέτη του» (The Financial Times). Δίνοντάς μας «πρόσβαση στην προσωπική ζωή του δικτάτορα» (The Irish Times), γράφει συγχρόνως μια  συγκαλυμμένη σύντομη ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης στα χρόνια του Στάλιν.

Ted Hughes, Κόραξ

Μετάφραση: Ορφέας Απέργης

Ο Τεντ Χιουζ (1930-1998), ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές του 20ού αιώνα, άρχισε να γράφει το έργο αυτό το 1966, μετά την άγονη περίοδο που ακολούθησε την αυτοκτονία της πρώτης του συζύγου Σύλβια Πλαθ, το 1963, και διακόπηκε όταν το 1969 αυτοκτόνησε και η δεύτερη γυναίκα του Άσια Γουέβιλ παίρνοντας μαζί της στο θάνατο και τη μικρή τους κόρη Σούρα. Το 1970 ο Χιουζ μπόρεσε να δημοσιεύσει μια επιλογή από τα ποιήματα με τίτλο Από τη ζωή και τα τραγούδια του Κόρακα, η οποία θεωρήθηκε το καλύτερο έως τότε βιβλίο του, προαναγγέλλοντας μια νέα φιλόδοξη περίοδο συγγραφικής δημιουργίας. Ο ίδιος θεωρούσε αυτή την ποιητική συλλογή του αριστούργημα.

Pablo Neruda, Οι στίχοι του καπετάνιου

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Μια ποιητική συλλογή «ξαφνικού και φλογερού πάθους», όπως
τη χαρακτήριζε ο ίδιος ο Νερούδα. Εκδόθηκε το 1952, όταν ο Χιλιανός ποιητής ζούσε εξόριστος στην Ιταλία. Οι Στίχοι του καπετάνιου, μαζί με την παγκοσμίως γνωστή συλλογή Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμιάν ελπίδα καθώς και τα Εκατό σονέτα συνθέτουν την εμβληματική τριάδα του ερωτικού λόγου του Νερούδα. Τα Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμιάν ελπίδα κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις Gutenberg.

Pablo Neruda, Η Συντέλεια του κόσμου

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Ο πολιτικός Νερούδα. Η Συντέλεια του κόσμου (1969) μαζί με το Γενικό Άσμα και το Ηρωικό Άσμα αποτελούν μια σειρά που έχει σφραγίσει –ποιητικά όσο και πολιτικά– την ποίηση του Νερούδα αλλά και την παγκόσμια ποίηση. Το Γενικό Άσμα κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση της Δανάης Στρατηγοπούλου.

Εύη Σέμπου, ετερόκλητα

Στην πρώτη συλλογή της Εύης Σέμπου (γενν. Αθήνα, 1989), η γλώσσα λειτουργεί σαν μια προσπάθεια να βρεθεί το χαμένο κέντρο μιας παλιάς αθωότητας και σαν απόπειρα προσδιορισμού της μνήμης. Όσα ξεχάσαμε υπήρξαν, κι όσα θελήσαμε εξαφανίστηκαν, παρ’ όλα αυτά πασχίζουμε να βρούμε τις λέξεις για να συνυπάρξουμε, τη βούληση να θυμηθούμε. Ο χρόνος ως ανέφικτο βάλσαμο και οι διαψεύσεις ως οδόσημα σε μια μακρά και δύσκολη πορεία προς την αγάπη και την κατανόηση. Το πρόβλημα δεν είναι οι λέξεις/αλλά τι κάνουμε με αυτές/ πόσο ανεπαρκείς μας αφήνουν/μας θυμίζουν τον εαυτό μας.

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Βυζαντινά ενθυμήματα

“Η πολύχρονη συμβίωσή μου με τα βυζαντινά κείμενα μου επιτρέπει να σταχυολογήσω γεγονότα που μεμονωμένα μπορεί να θεωρηθούν ασήμαντα ή δευτερεύουσας σημασίας, τοποθετημένα όμως στο σύνολο ιστορικών πληροφοριών αποτελούν ενδιαφέρουσες μαρτυρίες. Έμμετρα, γιατί τα δούλεψα σε νύχτες αγρυπνίας και ήταν τρόπος για να θυμηθώ τη συνέχεια και συνοχή τους την επομένη, χάρη ακριβώς στο ομοιοκατάληκτο. Στιχουργήματα λοιπόν, όχι ακριβώς ποιήματα, που διευκολύνουν ίσως την κατανόηση μιας πολύχρονης και πολύπλοκης ιστορίας όπως η βυζαντινή.” (από τον πρόλογο της Ελ. Γλύκατζη-Αρβελέρ)

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Κρυπτομνησίες

“Ασφαλώς θα είναι λάθος (ίσως όχι ολότελα) να θεωρηθεί το περιεχόμενο αυτοβιογραφικό, πράγμα που δεν εμποδίζει όμως να είναι γνήσιο και αυθεντικό. Είναι σίγουρα πάντως οι στίχοι αυτοί αποσπάσματα εμπειριών, αλλοτινών ή πιο πρόσφατων. Είναι η ομοιοκαταληξία εργαλείο στην υπηρεσία της μνήμης (κυρίως όταν το ποίημα είναι από ένα νυχτερινό ενύπνιο), αλλά είναι και άσκηση γλωσσικής πειθαρχίας.” (από τον πρόλογο της Ελ. Γλύκατζη-Αρβελέρ)

Harold Bloom, Η ανατομία της επίδρασης

Μετάφραση: Κώστας Αντωνίου

Επιστημονική επιμέλεια, γλωσσική θεώρηση, απόδοση ποιημάτων: Δημήτρης Δημηρούλης

Ο σπουδαιότερος κριτικός της αγγλόφωνης λογοτεχνίας, δάσκαλος φοιτητών και αναγνωστών, μας οδηγεί στα μονοπάτια που συνδέουν τους συγγραφείς και τους κριτικούς που τον ενέπνευσαν σε όλη του ζωή προκειμένου να δείξει τι είναι σπουδαία λογοτεχνία και πώς γράφεται.

Σε αυτό το «κύκνειο άσμα» του, όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Μπλουμ το βιβλίο, επιστρέφει στους αγαπημένους του συγγραφείς, τον Σαίξπηρ, τον Ουίτμαν, τον Σέλεϊ, τον Γέιτς και πολλούς άλλους, και ανακαλύπτει νέες εκπληκτικές διασυνδέσεις. Αφήνει στο περιθώριο άλλες θεωρήσεις για το κείμενο, τον συγγραφέα, το κοινό και, όπως γράφει στην εισαγωγή του ο Δ. Δημηρούλης, «καθιστά κέντρο της δικής του πρότασης την εντατική σχέση (σχέση παθιασμένης ανάγνωσης και απομνημόνευσης) με τα κλασικά κείμενα του δυτικού κανόνα. Η σχέση αυτή υπήρξε εξόχως βιωματική, αφού η ανάγνωση είχε να κάνει με τον πυρήνα αυτού που ο Μπλουμ αποκαλεί “ανθρώπινη κατάσταση”». «Θέλει», συνεχίζει ο Δ. Δημηρούλης «να είναι ο μεσολαβητής ανάμεσα στο κοινό των αναγνωστών και σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί Υψηλή Λογοτεχνία. Με τη μόνη διαφορά πως, κάνοντας κάτι τέτοιο, προτείνει ότι, για να έχει νόημα η συγκεκριμένη ανάγνωση, πρέπει να αποδεχτεί κανείς τη δική του διαδρομή».

Άλμπρεχτ Ντίτεριχ, Νέκυια, Συμβολή στην ερμηνεία της Αποκάλυψης του Πέτρου

Επιμέλεια: Δημήτρης Ι. Κυρτάτας

Μετάφραση: Μαρία Ευσταθίου

Επίμετρα: Δημήτρης Ι. Κυρτάτας, Ναννώ Μαρινάτου, Σπύρος Ι. Ράγκος, Γιάννης Ζ. Τζιφόπουλος

Το 1886 ανακαλύφθηκε στην Άνω Αίγυπτο μια περγαμηνή γραμμένη στα ελληνικά, που περιείχε την Αποκάλυψη του Πέτρου. Ο Άλμπρεχτ Ντίτεριχ (1866 -1908) που τη μελέτησε σημειώνει ότι πρόκειται για εσχατολογικές εικόνες από τον Άδη, «χωρίς ανάλογο στη χριστιανική γραμματεία». Με αφορμή την ανακάλυψη αυτού του κειμένου, ο Ντίτεριχ καταγράφει τις δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων για τον Άδη, για να δείξει από πού άντλησε στοιχεία για το χριστιανικό επέκεινα ο συγγραφέας της Αποκάλυψης.
Στη Νέκυια, ο αναγνώστης θα βρει έναν «οδηγό» του Άδη, δηλαδή μια οργανωμένη καταγραφή για το τι πίστευαν ο Πλάτων, οι Ορφικοί, ο Πίνδαρος, οι Πυθαγόρειοι, ο Εμπεδοκλής κ.ά., σχετικά με το τι θα συναντήσει η ψυχή στον Κάτω Κόσμο. Επίσης θα μάθαιναν τι δίδασκαν στα Ελευσίνια μυστήρια; Ποια ήταν η τιμωρία και η κάθαρση των ψυχών στον Άδη;
Μετά το 1886 ανακαλύφθηκαν δεκάδες άλλες Αποκαλύψεις του Πέτρου, με παρόμοιο περιεχόμενο. Το κείμενο, που κατατάσσεται στα απόκρυφα Ευαγγέλια, δείχνει ότι στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ένα μεγάλο μέρος των χριστιανών πίστευαν για τον Άλλο Κόσμο ό,τι και οι «ειδωλολάτρες».
Φαίνεται έτσι ξεκάθαρα πως το κυρίαρχο δόγμα διαμορφώθηκε στους μετέπειτα αιώνες και πως δεν ήταν άμεση «κληρονομιά» του Χριστού και των μαθητών του.
Η Νέκυια είναι ένα από τα πιο λαμπρά επιτεύγματα της γερμανικής φιλολογίας τού 19ου αιώνα, ένα έργο που με τις τολμηρές αλλά πάντα τεκμηριωμένες θέσεις του άσκησε μεγάλη επίδραση όταν πρωτοεκδόθηκε το 1893 και προκάλεσε έντονες συζητήσεις για τις απόψεις τόσο των Ελλήνων, όσο και των Ιουδαίων και των Χριστιανών.
Η παρούσα έκδοση έχει ενημερωθεί με τα νέα δεδομένα που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το 1886, όπως τα ορφικά ελάσματα και ο Πάπυρος του Δερβενίου, αλλά και με τις νέες έρευνες πάνω στην ομηρική Νέκυια και στην Αποκάλυψη του Πέτρου.
Ο Άλμπερχτ Ντίτεριχ, κορυφαίος Γερμανός φιλόλογος του 19ου αι., φίλος του Έρβιν Ρόντε, επηρεασμένος από το έργο τού Νίτσε, άφησε μεγάλη παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς μελετητές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, του χριστιανισμού, του ιουδαϊσμού, του μιθραϊσμού, των μαγικών παπύρων κ.ά.

Eva Von Redecker, Επανάσταση για τη ζωή, Φιλοσοφία των νέων μορφών διαμαρτυρίας

Επιστημονική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Καβουλάκος

Μετάφραση: Αλέξανδρος Κυπριώτης

Η πρώτη φιλοσοφική ανάλυση των σημερινών κινημάτων και μορφών διαμαρτυρίας. Μια μελέτη που «ξεχωρίζει για τη σοβαρότητα και τον τρόπο γραφής της που την καθιστά κατανοητή για όλους» (Frankfurter Allgemeine Zeitung).
Black Lives Matter (ΗΠΑ), Fridays for Future (Σουηδία), NiUnaMenos (Αργεντινή), Ende Gelände (Γερμανία): από τη μια άκρη της γης στην άλλη αυξάνονται διαρκώς τα κινήματα διαμαρτυρίας κατά του ρατσισμού, των γυναικοκτονιών, της περιβαλλοντικής καταστροφής. Όσο διαφορετικά και αν μοιάζουν τα κινήματα αυτά στην πραγματικότητα όλα καταγγέλλουν και πολεμούν την εκμετάλλευση του πλανήτη και των ανθρώπων και έχουν κοινό στόχο τη σωτηρία τους. Είναι η αρχή μιας επανάστασης για τη ζωή, η οποία υπόσχεται μια νέα μορφή αλληλεγγύης και θα μπορούσε να ανατρέψει την καταστροφική καπιταλιστική τάξη, τονίζει η φιλόσοφος Εύα φον Ρέντεγκερ. Στο βιβλίο της εξετάζει κάθε ένα από αυτά τα κινήματα, τη δράση, τα αποτελέσματα, τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει και κατά πόσο έχουν συνεισφέρει στο «όραμα για έναν πιο δίκαιο κόσμο που δεν θα απειλείται από την περιβαλλοντική καταστροφή» (Berliner Zeitung).

Rachel Cusk, Απόηχος, Περί γάμου και χωρισμού

Μετάφραση: Θεοδώρα Δαρβίρη

Το 2009 η Ρέιτσελ Κασκ, μετά από δέκα χρόνια γάμου, χώρισε με τον πρώτο της σύζυγο, τον φωτογράφο Άντριαν Κλαρκ. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η ζωή που είχε δημιουργήσει κατέρρευσε σαν παζλ σε ένα σωρό κομμάτια. Έπρεπε να προσαρμοστεί σε μια «νέα πραγματικότητα», όπως της έλεγαν συνεχώς όλοι, λες και επρόκειτο για ένα είδος προόδου. «Όμως», γράφει, «επρόκειτο για οπισθοδρόμηση: η ζωή είχε βάλει όπισθεν». Αυτή ήταν η αίσθηση που είχε το πρώτο διάστημα καθώς η ένταση αυξανόταν.
Προσπάθησε να φτιάξει μια νέα ζωή για τις δύο μικρές κόρες της, να ασχοληθεί με το σπίτι και τους κοινούς τραπεζικούς λογαριασμούς, να επανεξετάσει το παρελθόν της και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της.
Οι εμπειρίες και οι σκέψεις εκείνης της περιόδου είναι το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου. Η Κασκ επιστρατεύει τις γνώσεις, το ταλέντο, αλλά και το χιούμορ της για να εξερευνήσει ένα έδαφος γεμάτο ρήγματα και να πορευτεί «στη ζωή με γνώση του τι έχει προηγηθεί». Οι New York Times τη χαρακτηρίζουν ως μία από τις «ευρηματικότερες συγγραφείς».

Ροζαλί Σινοπούλου, Η ανθρώπινη μηχανή, Ιχνηλατώντας το μυθοποιητικό σύμπαν του Θανάση Τριαρίδη

[…] Τα κείμενα του ανά χείρας τόμου αποτελούν την κατάληξη μιας σχέσης τόσο φιλικής όσο και δημιουργικής. Άρχισαν να γράφονται το 2012 (χρονιά της γνωριμίας μου με τον Τριάρ) και φτάνουν στο 2023. Τα περισσότερα από αυτά αναφέρονται στο θέατρό του, και κάποια από αυτά σε πεζογραφήματα και την ποίησή του. Πρόκειται για δοκίμια που στόχο έχουν να προσεγγίσουν, με έναν τρόπο όχι ξένο για το ευρύ –αλλά σαφώς ενημερωμένο– κοινό, μα διεισδυτικό, τα έργα του.[…]

Πρόκειται για την αγωνία του να αρνηθεί, να συστρέψει, να αναστρέψει ό,τι τον έχει «ανδρώσει» ως συγγραφέα: κάθε στοιχείο της λογοτεχνικής και ευρύτερης πολιτισμικής παράδοσης –δηλαδή της δυτικής γραμματείας και όχι μόνο– που συνιστά τη βασική του προσλαμβάνουσα είναι απορριπτέο ως έχει. Και καθώς ξέρει πως δεν μπορεί να την αποτινάξει από πάνω του, αποφασίζει να την ιδιοποιηθεί πλήρως. Αφομοιώνοντας τα πάντα και ξαναπαρουσιάζοντάς τα ριζικά αλλιώς (είτε μέσω της αντιστροφής είτε μέσω της αλλαγής), προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι ριζικά νέο, δείχνοντας πως δεν αγνοεί το ριζικά παραδοσιακό.