Το κείμενο της Διώνης Δημητριάδου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Οδός Πανός (τ. 194, 2022) στη στήλη Διαβάζοντας τους ποιητές.

Γιάννης Ανδριανάτος, Δείπνο αντιβαρύτητας, Gutenberg, 2021

Σε πέντε ενότητες και ένα Παράρτημα, μοιρασμένο το νέο ποιητικό του Ανδριανάτου, σε δική του εικονογράφηση και σε μια θεματική που ανοίγεται στη ζωή και στον θάνατο, στη μνήμη, στον έρωτα και φυσικά σε μια ανάγκη αυτοαναφοράς, στην ποιητική τέχνη (ευφυές το σύντομο: Το ποίημα είναι πάντα/ η νεκροψία μιας σύντομης λάμψης). Υπαρξιακά ερωτήματα βρίσκουν τη θέση τους εδώ, σε μια ποίηση που κυκλοφορεί άνετα από το προσωπικό στο δημόσιο, από το ατομικό στο παγκόσμιο, από το σήμερα στο πάντοτε. Ελεύθερος στοχασμός, σκέψεις με την καθημερινότητα της γλώσσας να απηχεί φιλοσοφικές διαστάσεις, που προσιδιάζουν ως συνολική θεώρηση στον αυτοματισμό μιας υπερρεαλιστικής γραφής, ωστόσο καλά δουλεμένης με σκόπιμη πορεία προς την αναγνωστική πρόσληψη, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς σαφές σχεδιάγραμμα/πλαίσιο – στοιχεία της πληθωρικότητας που διακρίνει τον ποιητή. Έννοιες αλληλοσυμπληρώνονται την ίδια στιγμή που επιτρέπουν την αντιθετική τους διάκριση, υπηρετώντας τη βασική ιδέα όλου του ποιητικού εγχειρήματος: ένωση και πάλη των αντιθέτων, ένα σύμπαν από στοιχεία σε διαρκή αντίστιξη, προκειμένου να δομηθεί το όλον, συμπαγές όσο και αυτοαναιρούμενο. Ταυτόχρονα, μια ποίηση που συνομιλεί με ό,τι ως τώρα έχει γραφεί σε μια διάθεση δημιουργικού διαλόγου. Πότε με πιο εκτενή ποιήματα και πότε με ολιγόστιχα, ο Ανδριανάτος παρουσιάζει τις θέσεις του προκαλώντας τη σύμπλευση ή την αναίρεση ομοίως, σε κάθε περίπτωση την κινητικότητα της σκέψης, όπως αυτό το λιλιπούτειο που αν επιχειρηθεί η ανάλυσή του, τρίζουν τα θεμέλια της καρτεσιανής λογικής που κατακερμάτισε και εγκλώβισε σε στεγνό ορθολογισμό τον δυτικό τρόπο σκέψης: Δεν ξέρω, άρα υπάρχω.

Μπορείτε να δείτε το βιβλίο του Γιάννη Ανδριανάτου, Δείπνο Αντιβαρύτητας ΕΔΩ