Η Μεγάλη Μετάβαση

Η εργασία αυτή στέκεται στο έδαφος της πολιτικής οικονομίας, εξετάζοντας εντατικότερα τη δυναμική της πρώτης συνιστώσας της, της πολιτικής. Βασική της ιδέα είναι ότι το τέλος της τρέχουσας χιλιετίας σημαδεύεται από μετάβαση τριών ευδιάκριτων κατευθύνσεων: της ανθρωπότητας προς τον σοσιαλισμό, της μεγάλης και ταξικής φύσης· εκείνης του όλου αντικειμένου της προς την παγκοσμιοποίηση, στην οποία συγκλίνουν οι ώριμες από ιστορική άποψη διαδικασίες, ενώ σημειώνονται παράλληλα και τάσεις από-ευρωποίησης· της από-κεϊνσιανοποίησης, της από-εθνικοποίησης και της από-σοσιαλιστικοποίησης, στον αναπτυγμένο καπιταλισμό, τον τρίτο κόσμο και τον υπαρκτό σοσιαλισμό αντίστοιχα, ως μετάβαση οπισθοδρόμησης, όπου το υπερεθνικό κεφάλαιο πιέζει την ιστορία να διαγράψει κύκλους, αξιοποιώντας τον ευνοϊκό για το ίδιο συσχετισμό των δυνάμεων που διαμορφώθηκε απ’ το 1989 και μετά στον κόσμο. Η τρίτη αυτή κατεύθυνση έχει συγκυριακό χαρακτήρα, βάζει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις, γραμμή της είναι η θεωρία της δημιουργικής καταστροφής με έκδηλη μόνο τη δεύτερη πλευρά, την καταστροφή, και επιπλέον, ενώ αδυνατεί να αναιρέσει τις δύο πρώτες διαστάσεις της μετάβασης, ωστόσο αυτή αφαιρεί απ’ το κύρος τους και δημιουργεί μικρές ή μεγάλες τραγωδίες. Στο πλαίσιό της τοποθετείται και η Ελλάδα, την οποία η μελέτη παίρνει ως παράδειγμα για την ανάπτυξη των ιδεών της, υπολογίζοντας τη θέση της στο σύστημα ατλαντισμού-ευρωπαϊσμού, ιστορικά και ενόψει του 2000, τις καταβολές της στον πολιτικό πολιτισμό της ανθρωπότητας, κι ακόμα το ρόλο της στη Βαλκανική και την Ευρώπη, εκτιμώντας ότι τα μηνύματα που αυτή εκπέμπει ενδιαφέρουν τις χώρες των εν λόγω περιοχών, οι οποίες επιχειρούν μια ομότυπη μετάβαση. Μηνύματα που συμπυκνώνονται στο ότι, εξαιτίας της μη ιστορικά σύννομης κι εξαναγκασμένης αυτής μετάβασης της χώρας, αποσύρονται η εθνική της ταυτότητα, το κρατικό και πολιτικό της σύστημα, κι αλλάζει ριζικά ο ρόλος και η ιστορική αποστολή των δύο βασικών τάξεων της ελληνικής κοινωνίας.